تیمی از ستاره‌شناسان به سرپرستی دانشگاه لیدز در مطالعه‌ای جدید اعلام کردند مدارهای بیضوی می‌توانند نقش مهمی در افزایش قابلیت سکونت سیارات فراخورشیدی مشابه زمین ایفا کنند.

این پژوهش نشان می‌دهد خروج از مرکز مداری می‌تواند تاثیرات عمده‌ای بر اقلیم یک سیاره داشته باشد.

این مطالعه به سرپرستی بینگهان لیو، دانشجوی دکترا در دانشگاه لیدز، و با همکاری دانیل آر. مارش، استاد کرسی پریستلی در مقایسه اقلیم‌های سیاره‌ای و سایر همکاران از دانشگاه کمبریج انجام شد.

آنان با استفاده از مدل جامع اقلیمی جو (WACCM6)، شرایط سیارات فراخورشیدی مشابه زمین را با دو نوع مدار مختلف، شامل مدارهای دایره‌ای و مدارهای بسیار کشیده بیضوی شبیه‌سازی کردند.

نیکولاس کپرنیک، دانشمند قرن ۱۶ میلادی اولین بار نظریه چرخش زمین به دور خورشید را مطرح کرد. پس از او، گالیلئو گالیله، مهندس و ستاره‌شناس ایتالیایی، مدل خورشید مرکزی کپرنیک را با استفاده از مشاهدات تلسکوپی که خودش ساخته بود، تصحیح کرد.

با این حال، تا زمانی که یوهانس کپلر، ستاره‌شناس آلمانی ثابت کرد سیارات به دور خورشید در مدارهای بیضوی حرکت می‌کنند و نه در مدارهای دایره‌ای، مدل‌های نجومی به طور کامل با مشاهدات آسمان تطابق نداشتند.

یافته‌های شبیه‌سازی‌ها در پژوهش جدید نشان داد سیارات با مدارهای بیضوی در مقایسه با سیارات با مدارهای دایره‌ای در ۸۰ درصد مدار خود، از ۲۵ درصد مساحت قابل سکونت بیشتر برخوردارند.

این افزایش قابل توجه نشان می‌دهد سیارات فراخورشیدی با مدارهای بیضوی ممکن است شرایط بهتری برای پشتیبانی از حیات فراهم کنند.

این یافته‌ها می‌توانند برای پژوهش‌گران سیارات فراخورشیدی که به دنبال سیارات مشابه زمین برای یافتن ردی از حیات هستند، بسیار مهم باشند.

محدودیت‌های تکنیک‌های رصدی فعلی باعث شده اغلب تحقیقات بر کشف سیارات نزدیک به خورشید در مدارهای دایره‌ای تمرکز داشته باشند.

این احتمال وجود دارد که ماموریت‌های تلسکوپ‌های زمینی و فضایی در آینده بتوانند سیارات فراخورشیدی سنگی با مدارهای بیضوی کشیده را شناسایی کنند.

بر اساس این پژوهش، نتیجه‌گیری درباره قابلیت سکونت سیارات فراخورشیدی با مدارهای بیضوی همچنان چالش‌برانگیز خواهد بود، اما یافته‌های اولیه امیدوارکننده به نظر می‌رسند و می‌توانند راه‌های جدیدی برای جستجوی جهان‌های قابل سکونت فراتر از منظومه شمسی بگشایند.